ижтимоий-сиёсий,адабий-бадиий,маданий-маърифий сайти

АЖИБ СИР

Биласизларми, балким кимдир, қаердадир бу сирни билар, ёки мен каби бу сирни билмай, қандай туйғулигини тушинмай юрганлар бордир.

Мен ҳамиша ўзимни жуда чиройли деб билганман ва фақат ўзимни яхши кўрганман. Бу ҳам етмагандек жуда эрка эдим. Онам ҳамиша бу ишин яхши эмас, инсон атрофидагиларига меҳрибон, ширин сўз бўлиши керак, дея кўплаб хадислардан мутолаа қилар, менинг эса бу гаплардан энсам қотарди. Лекин уларнинг кўнгиллари ранжимасин деб, ўзимни эшитгандек тутар эдим. Фикри хаёлим бугун ўқишга қандай кийим кийиш, сочимни турмаклаш, ясан- тусанларим хақида банд бўлар эди.

Шу зайлда кунлар ўтиб бораверди. Ўқишнинг ҳам ёзги таътил кунлари бошланди. Энди мен зерикиш томон ўз оёқларим билан мажбур борар эдим. На илож, онамнинг гапларига чидайман-да ёки телевизор кўрарман дея, ўзимни-ўзим овунтирдим. Бироқ булар ҳам кўнглимни алдай олмади. Бир кун тонг саҳарда туриб онамни хурсанд қилиш учун ҳовлиларни супурдим, чой тайёрладим. Аслида ўз режамга биноан бу ишларни қилган бўлсам-да, онамнинг севинганини кўриб, ўйлаган ишларим ҳам эсимдан чиқиб кетди.

Қизиғи шундаки, онам кун ярмига бориб, “Қизим, уйдаги ишлардан анча чарчадинг. Айланиб, дугоналарингни кўриб кел”, - дея, мени мажбурлаб кийинтирди ва кўча эшиги томон кузатиб чиқди. Шу кун жуда ҳам хурсанд эдим! Кўча бошига чиқиб автобус кутиб турган эдим, бир “Эпика” русумли машина келиб, ёнимга тўхтади ва жим мен томон қараб турди. Минг ҳижолатда унга, автобус кутиб турганимни айтдим. У бўлса, мендан ҳудди Мирзо Улуғбек боғига боришимни билгандек, шу боққа бориш йўлини сўради. Мен бир оз ажабланиб тушинтира бошладим.

Кейин беихтиёр кўзлар тўқнашди... Ҳа, тим қора кўзлар... Ўша кўзларга боқиб туриб, мен ҳам ўша ёққа кетаётганимни қандай айтганимни билмай қолдим.

Менинг жавобимни эшитгач, кўзлари шунчалар чақнадики... Буни сизларга сўз билан тушинтира олмайман...

Рози бўлдим. Бироқ мен ҳам анойи эмас эдим. Ундан автобус нарҳида мени олиб кетишини ва йўлкирани, албатта, олишини айтдим. Гапимиз бир- биримизга маъқул тушгач, боғ томон йўл олдик. Йўлда кетаётиб бир кучукни йўл четида ётганини кўрдик. Ўша нотаниш йигит машинасини бир четга олиб тўхтади ва кучукнинг ёнига борди. Уни машина уриб юборган чоғи, чалажон ҳолатда ётарди, бироқ тирик эди.

Бирга доктирга олиб бордик, уни даволатдик. Мен нима учундир бир сўз демай, унга итоат қилар эдим. Шу тариқа танишиб, анча яқин бўлиб кетдик. Орадан хаш-паш дегунча, бир ой ҳам ўтди. У мени севишини такрор ва такрор айтса ҳам, мен ҳамон жим эдим. Аслида, мени қалбимда мен орзу қилган муҳаббат алла қачон куртак ёзган эди...

Уйда эса онамга нисбатан анча меҳрибонроқ бўлиб бораётганим сабабми, у мендан жуда хурсанд эди. Мени еру-кўкка ишонмас, ҳар куни мен севган овқатларни қилиб берар эди. Айниқса, ёзнинг ўртасида тумов бўлиб қолганимда, мижжа қоқмай бошимда ўтирдилар.

“Оналар қандай яралган экан-а?”, – дея баъзан ўйга толаман. Бироқ мен...

Уйга ўқишдан келганимда доимо онамга совға олиб келар эдим. Лекин ҳеч ҳам илиқ сўз айтмаганимни бугун тушундим... Шу ўйлар билан овора бўлиб юрганимда, нотаниш йигит менга “СМС” ёзиб, тезда 16-шифохонага етиб боришимни сўрабди. Мен шошилганча кийина бошладим. Энди хонамдан чиққан эдим, онамнинг суппада ётганини кўриб қолдим... Бечора онам! Анчадан буён юраги оғрир ва буни мени куйинмасин дея яширар экан. Онамни бу аҳволда кўриб, рангимда-ранг қолмади. Дарҳол “Тез ёрдам”ни чақирдим. Доктор келиб текшириб, кўпам уринмаслигини тайинлади. Уч кун, ҳа уч кун онамнинг ёнларида ўтириб, унга қарадим, меҳрини туйдим...

Бироқ, на ейиш-ичишимда, на уйқумда халоват бор эди. Онамга бўлган муҳаббатим, меҳрим қанчалик кучли эканини эндигана хис қилаётгандим... Бу хис уйғониши билан қалбим юм-юм йиғлай бошлади...

***              ***              ***              ***              ***             ***

Мен ёшлигимдан ота меҳрини кўрмай катта бўлганман. Балки шунинг учунми, атрофдагилардан жуда кучли меҳр кутар эдим. Мен кутган меҳр-муҳаббат аслида қандайлигини ўзим тушинмасам-да, уларга нисбатан совуққон бўлсам-да улардан “кутар” эдим. Айниқса, ўғил болалардан. Бироқ уларнинг кўпи мени чиройимга ошиқ эдилар...

Фақат ўша йигит менга хақиқий муҳаббат бера олди дея ўйлаб, онамни ҳам ёдимдан чиқарибман. Ўша мени икки ёшимдан буён бир ўзи тарбиялаб, ҳам ота, ҳам она бўлиб, бошқалар боламни камситмасин дея турмуш қурмаган онамни-я!..

Яхшиямки, бахтимга онам соғайиб кетди. Шу кундан буён ўзгардим. Онамни юмушларини секин-аста ўз қўлимга ола бошладим. Аммо бир яхшиликнинг ёмони ҳам бўлар экан. Онам билан оввора бўлиб, телефонимга ҳам қарамабман. Нотаниш йигит менга жуда кўп бора телефон қилибди... Уни шифохонага келинг деган гапи, “СМС”ини ўқигач ёдимга тушди. Лекин орадан ўн кун ўтган. Анча кеч эди.

Телефон қилиб узр сўрашга қўлим бормади. Ахир, нима дейман? Онам касал эди дейманми? Йўқ, ўз онамни касалванд деёлмайман! Ич-этимни ер эдиму, сиртимдагини онамга кўрсатмас эдим.

Бир куни онам ёнига чақириб, “Қизалоғим, ош егим келди. Бозорга тушиб масаллиқ ола кел”, - дедилар. Биласизларми, онамнинг шу гапларидан сўнгина анчадан буён кўчага ҳам чиқмаганимни эсладим. Оддий уй кийимида, пардоз-андозсиз биринчи бора кўчага чиқдим... Бозорчага бориб келгунча, ўша нотаниш йигитни ўйладим. У билан гаплашмаётганимдан пушаймон эмас эдим. Чунки онам ёнимда эди...

Уйга келиб жуда ҳам хайратда қолдим. Сабаби, уйим ёнида ўша таниш “Эпика” машинаси турар эди. Шошиб ичига қарадим, ҳеч ким йўқ. Таажжубда уйга отилдим. Онам айвонда чой кўтариб, меҳмонхона томонга бораётган экан. Келганимни сезди шекилли, орқасига қараб, чой олиб кир, қизим, дея мени ёнига чақирди.

Жуда ҳаяжонда эдим. Оёқларимда жон йўқ, тек қотиб турар эдим. Орқамдан эса аммам келиб, Ҳой қиз, Равшан исмли бир йигитдан сенга совчи келди, - дея, белимдан қучоқлагандагина, танимга жон кирди...

Мен онамнинг юзларида бутун дунёнинг меҳрига ҳам алишмайдиган табассумни шу кун кўрдим. У бахтли эди... Мен тентак қиз узоқдан меҳр-муҳаббат қидириб юрган эканман. Аслида ҳақиқий муҳаббат ёнимда бўлган, мен томон ҳамон талпиниб, ўз қанотлари остида олиб юрган экан.  Шу кун мен англадимки, биз кутаётган, қўмсаётган меҳр-муҳаббат ёнимизда экан. Бу меҳрнинг булоғи эса она қалбида, юрагидадир.

Унутмайлик оналар бир оғиз ширин сўзимизни кутиб яшайдилар...

Зулхумор АКБАРОВА,

ЎзДСМИ талабаси.